Έμπνευση για το λιοντάρι αυτής της ιστορίας στάθηκε το λιοντάρι της πλατείας Ντανφέρ-Ροσερό στο Παρίσι. Δημιουργός του γλυπτού αυτού ήταν ο αρχιτέκτονας Μπαρτολντί ανάμεσα στο 1879 και το 1880. Πάντα αναρωτιόμουν γιατί οι παριζιάνοι αγαπούν τόσο αυτό το λιοντάρι. Νομίζω γιατί δείχνει πολύ ευτυχισμένο εκεί ακριβώς που είναι.


Με ένα κείμενο πολύ τρυφερό και ποιητικό, η συγγραφέας ακολουθεί το λιοντάρι από τη στιγμή της
άφιξής του στο Παρίσι, στην καθημερινότητά του (το μετρό, τη μπαγκέτα ψωμί, τα καφενεία, τους
παριζιάνους) και στα αξιοθέατά του (το Λούβρο και τη Τζοκόντα, τη Μονμάρτη, τον Πύργο του Άιφελ, το Σηκουάνα). Ανακαλύπτουμε μαζί του τι σημαίνει να φτάνει κανείς μόνος σε μια ξένη πόλη, όπου στην αρχή όλα μοιάζουν ξένα και απειλητικά, και σιγά-σιγά να μαθαίνεις ν’ αγαπάς την πόλη, την ομορφιά της, τους κατοίκους της και να νιώθεις άνετα και να μη θέλεις πια να φύγεις.
Το βιβλίο, τυπωμένο σε πολύ μεγάλες διαστάσεις, ξεχωρίζει για την εικονογράφησή του όπου τα παιδιά μπορούν να κάνουν βουτιά και να ανακαλύψουν κάθε φορά νέες εκπληκτικές λεπτομέρειες.
Χρησιμοποιήθηκαν διάφορες τεχνικές: σκίτσο, ζωγραφική, φωτογραφίες, κολάζ.

Το βιβλίο διακρίθηκε με το βραβείο Bologna Ragazzi Awards το 2007 στη κατηγορία Μυθοπλασία.